Μάνος Χατζιδάκις, η επίκαιρη αναφορά: Με κείμενο που είχε γράψει μετά τη δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από τον αστυνομικό Μελίστα στην επέτειο του Πολυτεχνείου του 1985 αλλά και με κατοπινές δηλώσεις του, ο Χατζιδάκις έμοιαζε να προειδοποιεί από τότε για τους κινδύνους της ανοχής στην εγκληματική αστυνομική βία.
Το 1985 στο τεύχος Δεκεμβρίου του περιοδικού Τέταρτο, ο Μάνος Χάτζιδάκις είχε επιλέξει ως θέμα της τακτικής επιστολής του την επέτειο του Πολυτεχνείου, σημειώνοντας μεταξύ άλλων:
«…Τα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου μας παρέχονται με περισσότερες λεπτομέρειες γι’ αυτούς που επέζησαν παρά γι’ αυτούς που χάθηκαν οριστικά. Οι εναπομείναντες παρελαύνουν επικεφαλής, βγάζουν λόγους, πραγματοποιούν τηλεοπτικές συνεντεύξεις και δεν τους άκουσα ούτε μια φορά να μνημονεύουν αυτούς που χάθηκαν οριστικά, που δεν είναι σε θέση να μιλήσουν σήμερα…».
«Να είναι ελεύθερος ύστερα από δίκη ο δολοφόνος ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού, ενώ τα ανύποπτα παιδιά μας παραμορφώνονται μες στις Ασφάλειες για πλημμελήματα.»
Το άρθρο τελείωνε ως εξής και αφού στο μεταξύ είχε πληροφορηθεί ο ίδιος τη δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από τον αστυνομικό Αθανάσιο Μελίστα κατά τη διαδήλωση για στην επέτειο του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του ’85.
«…Δεν είχα τελειώσει καλά καλά το σχόλιο αυτό και ήλθε η είδηση. Ένας αστυνομικός, ο Αθανάσιος Μελίστας, σκότωσε πυροβολώντας τον δεκαπεντάχρονο Μιχάλη Καλτεζά. Κατασκευάζεται ήδη σενάριο με βάση το κατά πόσον ο νεαρός δεκαπεντάχρονος ήταν ή δεν ήταν «επικίνδυνος» αναρχικός. Ώστε η κτηνωδία του αστυνομικού να γίνει… νόμιμη άμυνα. Αρκετά. Με αηδία μέσα μου έκλεισε η 12η επέτειος του Πολυτεχνείου. Τα γεγονότα εξακολουθούν. Ποιος θα τα επωφεληθεί;»
Ο Χατζιδάκις θα επικαλεστεί δημόσια το γεγονός και τρία χρόνια αργότερα, επίσης κοντά στην επέτειο του Πολυτεχνείου με αφορμή την κράτηση της Βαγγελιώς Βογιατζή με το παιδί της. Να πώς προλόγισε τη συναυλία διαμαρτυρίας που έγινε στις 7 Νοεμβρίου 1988:
«Να είναι ελεύθερος ύστερα από δίκη ο δολοφόνος ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού, ενώ τα ανύποπτα παιδιά μας παραμορφώνονται μες στις Ασφάλειες για πλημμελήματα. (…) Και η Βογιατζή με το νήπιο παιδί της να παραμένει προφυλακισμένη, τηρώντας έτσι η κυβέρνηση το γράμμα της Δικαιοσύνης, ενώ ανενδοίαστα περιφρονεί την ουσία της».
Μετά από ένα χρόνο και δύο μήνες, τον Ιανουάριο του 1990, θα επανερχόταν στο θέμα, σε μια συζήτηση που είχε γίνει σε φιλική συγκέντρωση στο σπίτι του Δημήτρη Χορν. Σύμφωνα με κατοπινές μαρτυρίες, όταν κάποιοι από τους συνδαιτημόνες επαίνεσαν την απόφαση του δικαστηρίου για τον Μελίστα, λέγοντας ότι λογικά ένας αστυνομικός πυροβολεί όταν κινδυνεύει να καεί ο ίδιος από τις μολότοφ, ο Χατζιδάκις πήρε το λόγο και σε έντονο ύφος δήλωσε τα εξής:
«Όταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ’ ένα παιδί 15 χρόνων, που πετάει μολότοφ, κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό, που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού. Εκτιμώ βαθύτατα ένα παιδί που εξεγείρεται και βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί, έστω κι αν υπερβάλλει, έστω και αν κρατάει μολότοφ. Και δεν εκτιμώ καθόλου έναν αστυνομικό που το πυροβολεί. Ό,τι και αν έχει γίνει, όπως και αν έχουν τα πράγματα, θεωρώ τραγικό λάθος την αθώωση του αστυνομικού. Και πολύ κακό μήνυμα, που στέλνουμε στα νέα αυτά παιδιά, το υγιέστερο κομμάτι της κοινωνίας μας, που δεν έχει ακόμη διαφθαρεί, όπως εμείς».
